در پست‌های قبلی در مورد منطقه نوشته بودم و در همانجا بود که به استاکر اشاره کردم . استاکر فیلمی است از کارگردان بزرگ سینما آندره تارکوفسکی . من این فیلم را ندیم پس در مورد فیلم حرفی نمی‌زنم . اما چند شعر در فیلم هست که اینجا پیدا کردم وحالا برای شما می‌نویسم. برای دوستانی که می‌پرسند چرا کمتر بروز می‌کنم باید بگویم که این روزها سعی می‌کنم بیشتر بخوانم و طبیعتا در بین این همه نوشته‌های زیبا و حرف‌های قشنگ من باید بیشتر تلاش کنم . هم برای خودم و هم برای شما که به ذهن‌هایتان زحمت می‌دهید و مطالب را می‌خوانید.
امیدوارم از این چند شعر لذت ببرید:
1
باشد که رویا ها ، بارور شوند ، چنانکه شاید ...
باشد که مردمان ایمان آورندگان باشند ...
و باشد که به سخره گیرند ، شهواتشان را
چرا که آنچه شهوتش می نامند
توان نهانی احساساتشان نیست
بلکه سایشی است میان روح درون و جهان بیرون
و فرای هرچه ...
باشد که بر خویشتن خویش ایمان آورند ...
باشد که چون خردان ناتوان شوند
چرا که ضعف توانی مضاعف است و قدرت بی بها ...
آدمی چون زاده شود ، ضعیف است و منعطف
و به مرگ مغلوب ، جامد است و ناهموار
به هنگام رویش ، درخت سست و ظریف است
اما چونان که به خشکی ، سخته شود ، فراز مرگ اوست
جمود و قدرت ، یاوران مرگ اند ...
و ضعف و سستی ، صورتگران تازگی بودن ...
پس هر آنچه بر جمود خویش مزمن شود ، پیروزی نخواهد یافت.
و زمین از زلزله ای عظیم در خود لرزید
و خورشید تیره گون شد
به سیاهی گیسوان تنیده در هم
و کاسه ی ماه ، لبریز از خون گشت
و ستارگان آسمان بر زمین فرود آمدن
چونان انجیربنی که از بادی سهمگین
نارسیده انجیرکانش را می پراکند
و آسمان شکافت و چون طوماری در خود پیچید
و کوه و جزیره ای بر جای خود در نماند ...
و شاهان زمین
و بزرگان
و توانگران
و دلیران
و زورمندان
و آزاده مردمان
خویش به غارها و صخره ها و کوهها ، نهان کردند
و فریاد بر آوردند بر صخره ها :
" فرو ریزید بر ما
و نهانمان دارید از اوی
آنکه بر سریر شاهی نشسته است
آنکه سخت است در غضب
چرا که موعود روز خشمش در رسیده
و اینک که راست مجال مقاومت ؟ "
تابستان سپری شد
و کتیبه ی یادبودی بر جای نگذاشت
خورشید کماکان گرم بود
اما این نیز کافی نبود
حقایق را توان تحقق بود
چونان کرک نرم گیسوانت
محصور شده در کف دستانم
اما این نیز کافی نبود
اهریمنی از بین نرفت
اما در آینده ای نیک انجام
جهان در شور می درخشید
اما این نیز کافی نبود
زندگانی جاودان پنهان بود
و این مرا به خنده وا می داشت
و من سرمست خوش اقبالی بودم
اما این نیز کافی نبود
برگی هرگز پژمرده نشد
شاخه ای هرگز نشکست
و روز ، چون آینه ای درخشانشان می نمود
اما این نیز کافی نبود
۴
چشمانت را دوست می دارم ، ای دوست....
و آن فریبنده حرکات آتش وارش را ....
و هنگامی را که به ناگاه خیره می شوند
به سان آذرخشی آسمانی که همه جا را می لرزاند
اما من چیز دیگری را در شگفت و تحیرم ....
چشمانت را
زمانی که به زیر افکنده شده اند
هنگامی که شعله های آسمانی عشق در آنها فرو خفته است
و در آن گاه
می توان از میان مژگان اندوهگینت
خواهش غمگین و سرد آرزوها را دید
دوست ات داریم .
جای ما در جشن فروغ خالی بود ...